Seven Ways to Host Thanksgiving Dinner that Supports Eating Disorder Recovery (Re-post)

I rarely write about eating disorders anymore, even from a counseling perspective; and it's rarer still that I will re-post a secular article on the subject. However, this article from blogger Allison Epstein is so spot-on that I had to share it.

Personally, I have been "recovered" (I prefer the more biblical term "transformed") for so many years that these days, quite honestly, I don't even think about these things. From the very first sentence, I was taken back in time - to the childhood holiday tables of my youth, where, for some inexplicable reason, my weight and my brother Phil's grades were the hot topics of conversation. (My other brother, Jay, who was on Ritalin before it was fashionable, usually got a pass - his volatile temper generally exempted him from his misdemeanors being scrutinized at family gatherings.)

Stop commenting on peoples' weight. For the love of Pete, just STOP it. It's unnecessary. Seriously. who cares?

Anyway, excellent article with helpful advice  that lets non-sufferers into the mind of eating-disordered people, and lets them know how they can be helpful to folks overcoming the ED mindset. Please read.



It's that time of year again: Thanksgiving. A time for food, family, friends, and football. Or, at my place, the National Dog Show, because puppies > football.

Actually, puppies > almost everything.

But for people dealing with an eating disorder (ED), the warm fuzzy aspects of Thanksgiving are often overshadowed by the looming threat in the middle of the holiday.

The giant meal, and all the emotional baggage that goes with it.

If you're hosting Thanksgiving for a guest with a history of food-related issues, you can't eliminate every single trigger from your table. But there are some small things you can do that will have a huge impact -- for them, and for all your guests.

1. Stop asking people if they've lost / gained weight

Say a relative you haven't seen in a year walks through the door. Within about 30 seconds, you can bet someone will exclaim, "Oh wow, you look fantastic. Have you lost weight?" (Weight gain could be remarked on, too -- though fatphobia tends to make people wary of doing so.)

This is a "don't" for three main reasons:

a. You're essentially saying, "Weight is the very first thing we notice in this house." I'm sure you can see why this isn't super-relaxing for guests in recovery.

b. You're not telling that person anything they don't already know. Obviously they look fantastic, whatever their weight. And if you aren't 110 percent sure their weight changes are intentional, not from stress / depression / chronic or invisible illnesses, just steer clear.

c. Weight is boring as hell. You're basically asking "Has your gravitational relationship with the earth altered slightly?"

*Yawn*

Ask how their job's going. Ask about their kids. Ask about that surprise twist last night on Scandal. Anything.

2. Talk about things other than food

"Isn't this turkey delicious?" might sound like a polite conversation-starter to you, but for someone with food-related stressors, it sounds like this:

"You aren't eating the turkey. I noticed. We're all watching you."

or

"You're eating so much of that turkey. I noticed. We're all watching you."

If food were the point of Thanksgiving, we could make an extravagant meal and eat it by ourselves any given Thursday, but we don't. The day's about togetherness and reconnecting with family (or friends, depending on how you choose to spend the holiday).

I'm not here to tell you what to talk about. You know your invitees better than I do. For example, at my house, I can guarantee you someone will shout "democratic socialism" at least once. And whatever your opinion on that, it's at least more interesting -- and less triggering -- than food.

3. Stop rationalizing your food choices

Stop me if you've heard this before:

"I skipped breakfast this morning, so it's OK if I have another slice of pie."

"Oh, I really shouldn't eat this! I'll go to the gym tomorrow morning."

Though you may not have a personal history with a restrictive ED, for someone who does, you're echoing the same kind of disordered thoughts they experience regularly.

And not only is this stressful, but it's also dangerously validating. "Normal" people think this way, they can reason, so it must be right, and I should keep doing it.

Newsflash: You can have dessert, and the world will not end. You don't need to justify yourself to anyone. Also, no one really cares when you go to the gym.

Just eat your pie and carry on.

4. Put your bathroom scale away

This takes 30 seconds, and could save your guest so much stress. Why wouldn't you?

I could ask you why you need a scale anyway, since the weight-health correlation is sketchy at best, but that's an article for another day.

5. Don't use ED-specific language as a joke

"I wish I had the willpower to be anorexic -- I can't stop eating these rolls!"

"Ugh, I totally binged on sweet potato casserole."

I hear these things all the time. Please do not.

A simple "yum" or "I'm full" will suffice, thanks.

6. Offer something to do before and after the meal

It's not just the meal itself that can cause stress. Before and after dinner, negative thought cycling can really get out of control.

And while it's not your responsibility -- or within your power -- to make your guest think positive thoughts, you can offer distractions. By giving your guest something else to do, they can replace obsessive thoughts with more neutral, task-based ones.

Fortunately, this is Thanksgiving. I'm sure you have tons of things that need doing.

Ask for help doing the dishes. If they like kids, enlist them to entertain younger siblings and cousins. Go for a leisurely walk after dinner and talk about whatever comes to mind. If they know origami, have them help you make elaborately folded napkins for the table.

(This may just be part of my dream to have elaborately folded napkins at every meal. But the point stands.)

7. Don't make observations about what they're eating

Yes, even if the person is on a recovery-geared meal plan. There's enough food-related stress around Thanksgiving without someone reminding you to get XX carbohydrates on your plate.

Of course, if you're worried about the person's immediate well-being, don't ignore that. Thanksgiving shouldn't be an excuse to engage in disordered behaviors.

The National Eating Disorders Association has a toll-free helpline your guest can call if needed. And if they're on Twitter, they can use the #Thx4Support hashtag all day on Thanksgiving, where people are standing by to listen and offer real-time support.

But if that's not the case, and you're just concerned they're eating a bit too much or a bit too little, don't make a scene. They'll be fine. Trust that they're doing the best they can under unusually stressful circumstances.

---

You might notice a lot of these tips sound pretty general.

Don't engage in diet talk. Don't weigh yourself or judge others by your weight. Don't treat food as a moral indicator.

That's because the key to throwing a recovery-friendly Thanksgiving is simple: create a body-image safe space, and the rest will follow.

These tips aren't just for Thanksgiving -- they're for everyone, every day of the year.

Now, if you'll excuse me, there are puppies I should be watching.

___________________

If you're struggling with an eating disorder, call the National Eating Disorder Association hotline at 1-800-931-2237.

Follow Allison Epstein on Twitter: www.twitter.com/AllisonEpstein2

When You Can't Say No (re-post)

This is a very good testimony/article on overcoming addictive over-eating from Teresa Shields Parker. It was originally published in Charisma Magazine.

• 

When You Can't Say No

1:00PM EDT 9/14/2015 TERESA SHIELDS PARKER

Teresa once weighed 430 lbs. Here's how God set her free from an addiction that led to losing 260 lbs. (iStockPhoto | ariwasabi)

Most do agree they have a strong need to regularly have sugar. It's just the "harmful" part they don't accept and the addiction label.

Risks of Obesity

Yet, sugar is a major cause of obesity and the obese are at risk for a large number of diseases including: diabetes, heart disease, high blood pressure, cancer, stroke, gallbladder and liver diseases, gynecological problems such as infertility, respiratory problems, sleep apnea and colon, breast and endometrial cancers, according to the Centers for Disease Control and Prevention.

Not only that, for many it has become an addiction. Using sugar has become a strong, harmful, regular, urgent, overwhelming desire.

Truth

I had not heard about sugar addiction when God pulled back my curtain hiding the truth. However, I knew I was as soon as I heard a 30-year sober alcohol say, "Alcohol is one molecule away from sugar. Alcohol is liquid sugar."

I asked the question. "Can a person be addicted to sugar like others are addicted to alcohol or drugs?" His answer was, "You can be addicted to anything that controls you."

Sugar controlled me. I knew it.

Surrender

That night I literally grieved thinking about giving up sugar, but I knew beyond a shadow of a doubt it was what I had to do.

I handed my desire for sugar to God. I surrendered it. I laid it on the altar.

I cried out, "God I give up, but I can't walk this journey on my own. I need You. I need Your strength. On my own I am weak. I will give in if you don't nudge me. In my moments of weakness, will you remind me? I need Your grace. I need Your power. I want to be free."

For the first time, I meant it.

Freedom

Today, I have lost 260 pounds only by the grace-power of God. It is for freedom that Christ has set me free. So I will stand firm and not let myself be entangled again by a yoke of bondage.1

Here is the truth, if God and I can do it, you and God can do it. God can do anything, you know.2

His grace is enough. It's all you need. His power is made complete in your weakness.3

Oh, and the word no? I've learned to say, "No," for my health and sweet freedom.

1 Galatians 5:1

2 Epheisans 3:20

32 Corinthians 12:9

Many ask me advice about weight loss. I've developed a myriad of resources available on my website under the free and the products tabs. But by far the best resource isSweet Change Weight Loss Coaching and Accountability Group. I developed this group to help those just like I was, who need someone who understands the difficulties of extreme weight, someone to coach them through the process, someone who understands this journey is not just about what you eat and how you move, it's also about why you eat and why you don't move.

We are tri-part beings. We are a spirit, a soul and a body. Our parts are dependent upon each other. Although the problem may appear in your body, it is also related to your mind, emotions, will and spirit. We don't shy away from the tough realities. We have to change. It's part of the process. Change starts inside and moves to the outside. Weight loss is the by-product of total transformation.

Join today and get Sweet Change 101: 7 Keys for the Weight Loss Journey FREE. GoHERE.

Teresa Shields Parker is a wife, mother, business owner, life group leader, speaker and author of Sweet Grace: How I Lost 250 Pounds and Stopped Trying to Earn God's Favor and Sweet Grace Study Guide: Practical Steps to Lose Weight and Overcome Sugar Addiction. Get a free chapter of her memoir on her blog at teresashieldsparker.com. Connect with her there or on her Facebook page.

I Have a New Blogging Home!

Dear readers,

Following the publication of my second book, "Plugged In", and the many articles I have been writing for various venues, I have started a new blog and invite you to follow me there: https://marienotcheva.wordpress.com

I will certainly update this blog, "Redeemed from the Pit" from time to time, as I write articles or post updates germane to overcoming eating disorders. However, part of the reason I started a new site was because this blog (being entirely devoted to that topic) has become a bit too constraining. I write on many topics - from bibical counseling issues to Balkan politics, and enjoy having the freedom to publish whatever happens to by weighing on my so-called mind that day. I do not want to be 'type-cast' as the Christian writer who writes solely about anorexia and bulimia.

Also, since a number of readers follow me on Twitter, it would be nice to know there is a spot now designed to showcase all my editorials...from book reviews to social commentary.

If you would like to guest blog (either here, on your eating disorder journey) or at my new, general blog, please message me! I would be happy to have you write.

Blessings,

Marie Notcheva

My Second Book Released - "Plugged In: Proclaiming Christ in the Internet Age"

My new book, "Plugged In: Proclaiming Christ in the Internet Age" is out, available on Kindle or as a Paperback: http://tinyurl.com/ovba99w. 

Foreword by Dr. Robert W. Kellemen

From the publisher:

"Marie has written an excellent book on the impact on line communication methods have had on evangelism, which gives “illusion of creating relationship”.  She rightly points out that effective evangelism needs a human connection, and that “An interactive website, no matter how doctrinally in-depth, cannot replace the “one anothering” described in Scripture as the model for Christian growth.” 

"This book is highly informative and well researched. Marie brings personal experience to this topic, having worked and ministered on two continents. With a thriving personal ministry to teens overseas, she has experienced the successes and failures of “online conversions”.  

Biblical counselors will benefit from her perspective on the topic of on-line counseling and discipleship. I would strongly recommend this book to anyone involved in personal or cyber ministry.  A solid biblical and beneficial read!” 

-- Julie Ganschow ACBC/IABC Certified Biblical Counselor

Hir ungjilli për gratë me çrregullime në të ngrënë, Pjesa II

Note: This is an Albanian-language translation of Part II of my article for the Biblical Counseling Coalition, "Gospel Grace for the Eating Disordered Woman". 

Shkrimtare:  Marie Notcheva

Përkthyes:    Juxhin Alia

Fjalë hyrëse nga ekipi BCC : Ju po lexoni pjesën e dytë të një blogu me 2 pjesë te miniserive Hir & E vertetë  mbi çrregullimet në të ngrënë nga Marie Notcheva. Në pjesën e parë të kësaj serie, ne trajtuam mendësinë e gabuar dhe “idhujtarinë” që qëndron pas çrregullimeve në të ngrënë. Në të dytën, do të trajtojmë disa dallime të përqëndruara në ungjill, mbi mënyrën e këshillimit të grave anoreksike dhe bulimike. Pjesën e parë mund ta lexoni këtu …

E pranuar nga Hiri

Në librin e saj, Good News for Weary Women (lajm i mirë për gratë e shqetësuara) Elyse Fitzpatrick  heq një paralele interesante mes këshillave ekstra-biblike që gratë e krishtera marrin mbi të qënurit “të perëndishme” dhe Galatasve të cilët Pali i qorton pse i shtonin rregullat e tyre besimit në krishtin.Fitzpatrick me të drejtë vë në dukje se përpjekja për të jetuar sipas standarteve të tua në një tentativë për ta bërë veten “të pranueshëm “ për Perëndinë do të çojë drejt fajita, dështimit dhe dënimit të vetes. Disa shembuj të këtyre rregullave të pashkruara qe injektojnë fajin përfshijnë presionin për të qënë meuese shtëpiake, për të mësuar femijët në shkollën e së dielës, dhe të ushqejë familjen e saj me vakte organike, të gatuara në shtëpi rregullisht. Të gjitha këto janë zakone të mira por as nuk janë urdhëresa biblike dhe as na fitojnë “pikë” me Perëndinë. Ajo çfarë Fitzpatrick po thotë është se kur ne(gratë) I shtojmë barra të tepërta listës sonë te “vet-përmirësimit” ne po e vendosim veten sërish nën  “robërinë e ligjit” , duke u përpjekur që ta bëjmë veten të dukemi “mirë në sytë tanë” dhe duke refuzuar nevojën për hir.

Për një grua anoreksike ose bulimike, robëria prej rregullave dhe ritualeve të vet-vendosura, rritet në mënyrë eksponenciale. Ushqimet “e lejuara” bëhen gjithmonë e më pak, regjimet e ushtrimeve të detyrueshme, bëhen më të gjatë dhe më të vështirë, dhe marrja e kalorive bie në nivele drastike mos-ushqyerje.

Për një bulimike, të hash “më shumë seç duhet” (edhe një kafshatë më tepër) e bën atë të justifikohet për ta vjellë të tërën : “Unë tashmë e bëra lëmsh këtë punë… më mirë po i shkoj deri në fund”. Kjo mënyrë e të menduarit “të gjitha ose asgje” nuk lë vend për hirin, gruaja ndihet e ndotur, e dobët dhe fajtore kur “dështon”.Michelle Myers, ish-anoreksike, shkroi se u ndikua nga fjalët e një miku të vet ndërsa kishte ngecur në mëkat si kurrë me parë “ bën stërvitje apo jo, Perëndia të do njelloj”. Fakti se nuk je më pak “e vlefshme” kur nuk ushtrohesh njëherë apo kur ha karbohidrate, është një koncept i vështirë për tu rrokur nga një subjekt qe këshillohet për çrregullime në të ngrënë dhe eshte një shembull konkret se ku ka nevojë ta aplikoj ajo ungjillin në jetën e përditshme.

Dallime në këshillimin e klienteve anoreksike dhe bulimike

Ndërsa diskutoni “rregullat” e të resë që keshilloni, dhe çfarë ndjen ajo se mund të arrijë duke i mbajtur ato, ju mund të hasni një larmi përgjigjesh që varen nga sa thellë janë ngulitur sjelljet e çrregullimeve në të ngrënë tek ajo. Gjithashtu vini re se anoreksiket janë përgjithsisht raste më të veshtira këshillimi sesa bulimiket për një numër arsyesh:

• ·        Shpesh(por jo gjithmonë) ato janë më të brishta fizikisht, puna e rëndë e ndryshimit biblik mund të kërkojë më tepër energji sesa ato kanë.
• ·        Niveli i të gënjyerit të vetes është më i madh tek anoreksiket.
• ·        Frika nga ushqimi dhe idhurjtaria e dobësimit është bërë shteruese për to.  Anoreksiket shpesh fillojnë keshillimin me pak shpresë për tu transformuar.

Nëse po këshilloni një femër që është diagnostikuar klinikisht me anoreksia nervosa (çka do të thotë se ajo është  të paktën 20% nën pëshën ideale trupore të saj), unë do të sugjeroja seriozisht për ju të kërkoni që ajo të kontrollohet të paktën çdo javë nga një mjek dhe të bëjë analiza laboratorike rregullisht. Mungesa e balancës së mineraleve elektrolitë janë fenomen i zakonshëm si mes bulimikeve ashtu edhe anoreksikeve, por rreziku i mos-funksionimit  te zemrës apo veshkave  është më i madh në anoreksi kronike.

Së dyti, jini të pregatitur për rezistencë nga subjekti anoreksik që keshillohet kur pëqrpiqeni ta bëni atë ta shohë sjelljen e saj si “mëkat”. Kjo është një nga dallimet më të mëdha që kam vënë re gjatë këshillimit të grave me çrregullime në të ngrënë : një bulimike tashmë e di se sjellja e saj eshtë e gabuar dhe vetë-shkaterruese, dhe i vjen zakonisht turp nga  “humbjet e kontrollit” që ka. Në kontrast me këtë një anoreksike ndihet e fuqishme kur arrin të privohet. Ajo beson se sjellja e saj e ngurtë është vetë misherimi i “të shëndetshmes”, e justifikon si “vetë-disiplinë”, dhe ndjen përbuzje për pëshen normale (që në sytë e saj është shëndet I tepërt). Kur ajo sheh veten në pasqyrë, pavarësisht se sa e dobët mund të jetë, ajo sheh një person obez përballë saj. Një bulimike mund të ketë një pikëpamje idhujtare mbi peshën(duke dashur të jetë e dobët aq shumë sa është e gatshme të mëkatojë per t’ia arritur) por zakonisht pesha e saj është afer normales dhe pamja e saj nuk është aq e shtrembëruar. Anoreksikja krenohet me “mbajtjen e ligjit” te vet, kjo është bërë identiteti i saj. Dëshira për të qënë e dobët me çdo kusht mbizotëron deri në atë pikë sa frika e saj nga ushqimi është bërë e pa-arsyeshme. Vetë natyra progresive e anoreksisë bën që subjekti I këshilluar të ketë frikë të gëlltisë ushqim.

Përveçse e ndihmoj atë  ti përballë këto frikëra në mënyrë biblike, unë kërkoj nga subjektet anoreksike të takojnë një dietolog(duke supozuar që sjanë të tillë) dhe këtë takim e inkurajoj edhe për rastin bulimik.  Takimi me një dietolog ndihmon anoreksiken të fitojë besim për të konsumuar ato çfarë trupi i saj ka nevojë në mënyrë të ushqyeshme, ndërsa përball bashkë me ju, këshilluesin biblik, mashtrimet që ajo ka përvetësuar.

Si rregull, unë nuk ju kërkoj as subjekteve anoreksike, as atyre bulimike të mbajnë ditar ushqimi, megjithëse dietologu mund ta kërkojë diçka të tillë. Të shkruajturit e çdo gjëje që ajo ha përqëndron një vëmendje të panevojshme tek ushqimi, sesa tek zbulimi i motiveve të zemrës së saj dhe tek ripërtëritja e mendjës së saj.

Duke i dhënë shpresë dhe duke i mësuar asaj ta çmojë Krishtin

Sido që të shfaqet sjellja e çrregullimeve në të ngrënë  të subjektit që këshilloni, ti japësh shpresë në sesionin e parë është vendimtare. Ajo mund të ketë përvetësuar shumë mite rreth çrregullimeve në të ngrënë nga “psikologjia e popit” siç janë “Ti kurrë nuk shërohesh, gjithmonë në përmirësim” përballeni këtë me 1 Korintasve 6:11 ku Pali këshilloi ish- grykës, pijanec, homoseksual, dhe të tjerë “të varur” nga mëkatet e tyre se ata janë “Larë… shenjtëruar… drejtësuar në emrin e Zotit Jezus” Ndihmojeni atë që të shohë se po e përdor ushqimin në një mënyrë që Zoti nuk e caktoi, dhe se po dëmton trupin që Ai i dha asaj për ti shërbyer dhe për të nderuar vetë Zotin. Një prej ngjashmërive mes anoreksisë dhe bulimisë është se në të dyja çrregullimet, kjo sjellje po shërben si “shpëtimtar i rremë” – Ato e bejnë të vuajturin të ndihet mirë (përkohësisht) prandaj është e vështirë të rreshtësh. Kur rehatia dhe Dobësimi janë prioritetet kryesore të saj, mendja e saj nuk “është vendosur tek gjërat qiellore” (siç vërejtëm në pjesën 1), dhe zemra e saj priret drej vetes (Mateu 6:21). Në mënyrë që të transformohet, ajo duhet të mësojë të ripërtërijë mendjen me Fjalën e Perëndisë dhe ta kthej zemrën e saj drejt Krishtit (Romakëve 12:1-3 , 2 Korintasve 3:18) Si në gjithë mëkatet jetë-zotërues, besimtarja duhet të mësojë ta shohë Jezus krishtin si më të bukur dhe më të dëshirueshëm se “idhulli” i saj. Detyra juaj është ta ndihmoni të dallojë cili është vullneti i tij I menjëhershëm për jetën e saj( një mendje e transformuar, shëndet, kthimi i ushqimit në rolin e vet jetik)  dhe ti besojë Perëndisë dhe atyre që ai i ka vënë pranë për ta ndihmuar(Proverbat 3:6)

Duke përballur tundimin

Të kapërcesh një çrregullim në të ngrënë nuk është e thjeshtë, edhe për një të krishterë që sinqerisht dëshiron të ndjekë Krishtin. Femrat shpesh mund të kenë drojë për t’i zbuluar “sekretin” e tyre dikujt kur vijnë për herë të parë tek ju, me turp për sjelljen e tyre, dhe me dëshiren e dëshpëruar për të ndalur por të tmerruara se Fjala e Perëndisë nuk do të “mjaftoj” për to, dhe ato nuk do mund të bëjnë kthesë nga çrregullimi i tyre në të ngrënë. Pregatituni të ri-vizitoni ungjillin ( Personin  dhe veprën e Jezus Krishtit për to) shumë herë dhe të tregoni, shpirtërisht, hir për çdo dështim (Luka 17:4 është një varg i fuqishëm për mëkatin që jep varësi, po ashtu Romakeve 7). Mësojini asaj ti kthejë sytë nga Krishti për ndihmë dhe ngushëllim në kohë vështirësie(Hebrenjve 4:14-16, 1 Pjetrit 5:6-7, Mateu 11:28-30) çdo herë që ajo është e aftë t’i drejtohet Perëndisë në momente dobësie dhe t’i rezistojë tundimit për t’iu përmbajtur ushqimit apo për të vjellë, ajo do të fitojë vet-besim dhe do të fillojë ta shohë veten duke kryer një fitore shpirtërore.

Shërim në trup, mendje dhe shpirt

Sapo subjekti që këshillohet ka filluar të hajë rregullisht, vakte të shëndetshme dhe te zhvillojë modele të reja të menduari, nevoja për t’u përmbajtur apo për të vjellë priret të largohet brenda pak muajsh. Anoreksikja tashmë e ka përballur frikën e saj më të madhe, të shtuarit peshë, dhe sheh një përmirësim në shëndetin e saj. Shtimi në peshë do të rrafshohet shumë shpejt, por këmbëngulni që ajo te vazhdojë të ndjekë planin e vakteve “të mirëmbajtjes” si pjesë e një detyre shtëpie. Shih kapitullin 13(konsiderata praktike) te librit tim, Redeemed from the Pit: Biblical Repentance and Restoration from the bondage of Eating Disorders( Shpengim nga bataku, pendesë dhe ripërtëritje biblike nga robëria e çrregullimeve në të ngrënë)

Një bulimike sheh se dëshirat e papërmbajtura të saj largohen teksa mendja e saj ripërtërihet, pjesërisht edhe sepse ajo po mban ushqimin që trupi isaj kishte aq shume nevojë. Energjia dhe përqëndrimi i saj përmirësohen drastikisht, pothuaj ne te njëjtën kohë që rresht së vjelli, pasi niveli i sheqerit ne gjakun e saj nuk leviz pa fre cdo orë. Emocionalisht, anoreksiket dhe bulimiket priren të jenë në të njejtin nivel sapo të ngrënët e tyre normalizohet, dhe nuk fiksohen aq shpesh tek ushqimi.

Eshte jashtëzakonisht inkurajuese, si për gruan që kalon çrregullimin në të ngrënë, ashtu edhe për këshilluesin, të shohë transformimin të ndodhë ndersa ajo mëson t’I mbajë syte në Krishtin dhe ta lërë robërinë e saj perfundimisht tek këmbët e kryqit.

Bashkoju bisedës

Kur i referoheni vështirësive me çrregullimet në të ngrënë, qoftë në jetën tuaj apo të subjektit që këshilloni, si mund ta aplikoni hirin e ungjillit të Krishtit?

Të kuptosh "përbindëshin përbrenda" : Ç'rregullimet në të ngrënë, pjesa I

Note: This article is an Albanian-language translation of Part 1 of my series on the Biblical Counseling Coalition, "Understanding the Monster Within: Eating Disorders, Part 1".

It is run on the Albanian Koalicioni i Këshillimit Biblik Shqiptar page, which is the Albanian arm of the BCC.

Shkrimtare:  Marie Notcheva

Përkthyes:    Juxhin Alia

4 Maj 2015

Një fjalë hyrëse nga ekipi BCC: Ju po lexoni pjesën 1 të një blogu BCC 2-pjesësh të miniserive Hir&të vërtetë mbi çrregullimet në të ngrënë nga Marie Notcheva. Në pjesën e parë të serisë, ne do të trajtojmë mendësinë e gabuar dhe “idhujtarinë” pas çrregullimeve në të ngrënë; në të dytën, do të vërejmë disa dallime të përqëndruara në ungjill, mbi mënyrën e këshillimit të grave anoreksike dhe bulimike.

 Dinamikat sociale dhe një diagnozë biblike

Në fillim të viteve 80', termat "anoreksia nervosa" dhe "bulimia" u bënë fjalë të njohura në Shtetet e Bashkuara. Pa vonuar shumë, psikologë të sjelljes dhe ata klinikë nxituan të gjenin një "kurë" për këtë fenomen të ri - të vdesësh urie dhe të vjellësh në mes të bollëkut. Libri i Cynthia Rowland, The Monster Within: Overcoming Bulimia  (Përbindëshi përbrenda: Të mposhtësh buliminë)(1985) ishte një ndër dëshmitë e para të publikuara të llojit të vet. Vdekja në 1983 e këngëtares së popit Karen Carpenter ishte një faktor në valën e vëmendjes mediatike që i'u dha çrregullimeve në të ngënë. Një tjetër, ka mundësi të ketë qënë rritja në popullaritet e atleteve femra në disiplina si gjimnastika dhe patinazhi artistik, që dolën hapur me vështirësitë e tyre. Cilado qofte arsyeja, sjelljet e mosushqyerjes dhe të vjellët nga grykësia nuk janë sjellje të zhvilluara vetëm kohët e fundit, dhe as nuk janë të kufizuara vetëm në vendet e pasura perëndimore.

Është e dobishme për çdo këshillues biblik që punon me të rejat, të kuptojë mendësinë pas çrregullimeve në të ngrënë. Megjithëse personi që ju këshilloni mund të mos jetë diagnostikuar klinikisht me anoreksi, bulimi, ose çrregullime në të ngrënë prej grykësisë, shumë të reja do të tregohen të hapura në privacinë e dhomës së këshillimit për pasiguritë e tyre rreth peshës, pamjes së jashtme dhe zakoneve të ngrënies apo ushtrimeve fizike të çrregullta. Do të na ndihmonte të ishim në gjendje të pikasnim mendimin jobiblik dhe ta ballafaqojmë me hir dhe të vërtetë përpara se të çeli plotësisht në një çrregullim në të ngrënë.

Vini re se çështjet e imazhit trupor dhe pasiguritë rreth pamjes nuk kufizohen vetëm tek të këshilluarat femra, te rinjtë meshkuj vuajnë gjithashtu, prandaj të njëjtat parime vlejnë edhe për ta. Gjithsesi duke patur parasysh se sa më të theksuara janë ruajtja e peshës dhe mbizotërimi i çrregullimeve në të ngrënët mes femrave, do ti referohem subjektit te këshilluar me përemra femërorë.

Cfarë janë anoreksia dhe bulimia?

Përkufizimi mjekësor i anoreksia nervosa është :

“Një çrregulim në të ngrënë që karakterizohet nga refuzimi për të mbajtur një peshë minimale trupore, frika nga të shtuarit peshë apo të kthyerit në obez, turbullim i imazhit trupor, mbështetje e tepruar në peshën apo formën trupore për vetëvlerësim, dhe amenorrea(mungesë e menstruacioneve)”

Bulimia nervosa përkufizohet kështu :

“Grykësi e përsëritur që zakonisht ndiqet nga veprime që synojnë të refuzojnë marrjen e kalorive të ushqimit të gëlltitur, më së shpeshti veprime spastruese siç është provokimi I vjelljes dhe abuzimi i laksativëve por nganjëherë edhe metoda të tjera si ushtrime fizike të tepruara dhe argjërim.”

Për një shpjegim më të plotë të anoreksisë dhe bulimisë në kritere klinike, si dhe komplikimet mjekësore që pasojnë, jeni të lutur të lexoni kapitujt 2 dhe 13 të librit tim Redeemed from the Pit: Biblical Repentance and Restoration from the Bondage of Eating Disorders. (E shpenguar nga bataku: pendesë dhe ripërtëritje biblike nga zgjedha e çrregullimeve në të ngrënë))

Me pak fjalë anoreksia është një imazh i shtrembëruar i trupit që çon në vetë-mosushqyerje(shpesh i shoqëruar më ushtrime të dëmshme fizike – anorexia athletica); bulimia është cikël grykësie-vjelljeje që çon në “varësi ushqimi” dhe humbje të kontrollit. Të dyja këto sjellje janë shteruese, kërcënuese për jetës, dhe megjithse kanë shumë komponente, në thelbin e tyre janë me natyrë shpirtërore – siç është gjithë jeta. Ka shumë ngjasim mes dy çrregullimeve, dhe shpesh sjelljet mbivendosen. Në pjesën e parë të kësaj serie, ne do të shohim mendësinë e gabuar dhe “idhujtarinë” pas këtyre çrregullimeve; në të dytën, do të vërejme disa dallime në mënyrën se si i këshillojmë gratë bulimike dhe anoreksike.

“Më mirë të më kalojë sipër kamioni”

Në librin e tij të fundit, Eating Disorders: Hope for Hungering Souls(çrregullimet në të ngënë: Shpresë për shpirtra të uritur) Dr. Mark Shaw citon profesorin Glen Gaesser kur thotë, “Mbi 50% e femrave te anketuara të moshave të intervalit 18-25 vjeç do të preferonin më mirë t’u kalojë sipër kamioni se sa të jenë të shëndosha, dhe 75% do të zgjidhnin më mirë të ishin budallaqe apo të këqija” kjo deklaratë e vetme tregon për madhësinë e kushtëzimit të prioriteteve të femrave të reja. Nëse i referohemi Biblës, edhe në Testamentin e Vjetër ne mund të shohim vlerën që i jepej bukurisë fizike – edhe në kohët e patriarkëve( mendoni per Lean vs. Rakelës, Esterin, Danielin, Absalomin dhe të tjerë që dalloheshin për pamjen e jashtme). Ne gjithashtu shohim një Perëndi me një set krejt të ndryshëm prioritetesh – dhe përkufizimin e tij të bukurisë në vargje të tilla : 1Samuelit 16:7, Isaia 53:2-3, Proverbat  31:30, dhe 1Pjetrit 3:3.

Të shpenzuarit kohë duke shpalosur pozicionin që ka në Krishtin subjekti i këshilluar (1gjonit është një detyrë shtëpie e shkëlqyer) fillon rrugëtimin e saj drejt rrokjes të së vërtetës se ajo nuk është më një skllave e mëkatit. Ku qëndron lidhja? Nuk ka asnjë çështje në jetë me të cilën subjekti i keshilluar po përballet, që nuk mund ta tejkalojë në Krishtin . Nuk ka asnjë mëkat që e këshilluara po e lufton nga i cili nuk mund të pendohet. Nëse Perëndia e ka thirrur atë që të “zhvesh” çfarë i përket mishit dhe “të vesh” shenjtërinë, atëherë, e fuqizuar nga fryma e shenjtë, ajo është e aftë ta bëjë këtë.

Ky ndërgjegjësim është zakonisht një pikë kthese për subjektet e këshilluara me mëkate jetë-zotëruese (varësitë) përfshirë anoreksinë dhe buliminë. Shpesh, ato kanë besuar për kaq gjatë se janë “nën kontrollin” e kësaj sjelljeje saqë të jesh në gjendje të “zgjedhësh” lirinë – në bazë të pozicionit të tyre në Krishtin –duket një koncept shumë liberal. Ajo mund të mësojë të “zhveshi” sjelljet jo të shëndetshme duke ripërtërirë mendjen e saj.

Ku Qëndron mendja e saj? 

Një prej vendeve të para ku i çoj të rejat që vuajnë prej anoreksisë ose bulimisë është

Kolosianëve 3:1-3: "Në qoftë se ju jeni ringjallur me Krishtin, kërkoni ato që janë lart, ku Krishti është ulur në të djathtë të Perëndisë. Kini në mend gjërat që janë atje lart, jo ato që janë mbi tokë, sepse ju keni vdekur dhe jeta juaj është fshehur bashkë me Krishtin në Perëndinë."

Cilat janë prioritetet ditore të subjektit që po konsultoni? Për çfarë mendon? A është duke u përqëndruar tek gjërat që kanë vlerë të përjetshme? A po prehet ajo në veprën e përfunduar të Krishtit në kryq dhe në dashurinë personale të Atit për të? Çfarë i’a shkakton ankthin? Në këtë pikë, përdorimi i pyetësorëve "Zbulo Modelet Problematike" si rregjistër javor ndihmon për të zbuluar "shkëndija" specifike që e bëjnë atë të përmbahet apo të kalojë në një tjetër episod grykësie-vjellje. Për shembull, një grua bulimike mund të ndihet e sulmuar nga kritikat e bashkëshortit të saj, dhe të arrijë në përfundimin që nuk "meriton" të ketë ushqim në bark, e më pas të vjellë për të dënuar veten e për të mpirë ndjenjat e saj të lënduara. Dhe sigurisht, kjo do të çojë në rritje të depresionit dhe ndjenjave të dështimit dhe me shumë mundësi e përgatisin për grykësinë e radhës. Një grua që po triumfon mbi anoreksinë e që po pendohet, mund të ndihet e frikësuar prej komplimenteve të kolegëve mbi shtmin e saj në peshë -mund t'a zërë paniku- dhe mund të fillojë t'a limitojë ushqimin sërish. Media është një burim i vazhdueshëm i përkufizimeve sekulare mbi bukurinë, dhe tundimi ndaj kotësisë sqimatare është për një grua, që është duke u penduar prej një çrregullimi në të ngrënë, aq i vërtetë sa “presioni i moshatarëve” tek një adoleshent.

Tani… hajde ta transformojmë këtë mendje!

Ndërsa subjekti i këshilluar bëhet gjithmonë e më i aftë  ti njohë keto mendime si  jobiblike (madje irracionale), ajo po mëson çfarë do të thotë të “ nënshtrosh çdo mendim dëgjesës së Krishtit” (2Korintasve 10:5). Ajo mund të sfidohet të dallojë mendësi të tilla si : “ashkush nuk më do mua. Më mirë po ha si grykëse” ose “ numri mbi peshore përcakton vlerën time”.

Pastaj ajo mund të fillojë ti ballafaqojë këto me të vërtetën biblike: “Perëndia më do, dhe unë jam krijuar në imazhin e tij. Ai ka premtuar se kurrë nuk do të më lerë apo braktisë” (Zanafilla  1:27, Hebrenjve 13:5). “Vlera ime vjen nga qëndrimi im në krishtin, dhe Ai më quan ‘mike’. Qëllimi im është të jetoj për të” (Gjoni 15:14)

Kapitulli “Zhvish/vish” i Biblës, efesianëve 4, bëhet një ushtrim ditorë për një grua që po transformon mendësinë e saj prej një çrregullimi në të ngrënë. Boshllëku dhe frika e njeriut( pasiguria, dëshira për tu pranuar, për tu parë si “më e dobëta”) janë dy motivet e zemrës që qëndrojnë pas anoreksisë dhe bulimisë. Përgjatë kursit të këshillimit, këto dhe të tjera shfaqje të krenarisë duhet të përballen butësisht me një këndveshtrim më të lartë për Perëndinë dhe një perceptim korrekt të vetvetes(ajo është një bijë e dashur në nevojë për Shpëtimtarin). Perëndia shpesh shihet si i zemëruar ose i largët nga gratë që vuajnë prej varësive. Hebrenjve 4:14 na ndihmon të ilustrojmë faktin se Krishti e kupton dobësinë dhe mëkatin e saj, dhe është i gatshëm ta forcojë atë.

Roli i hirit

Moralizmi, në thelbin e vet, është përpjekja e natyrës njerëzore për të bërë veten “të drejtë” në vetë sytë tanë. Ne e bëjmë këtë përmes hapave, rregullave, dhe listave Si-të, shpesh duke bërë “rregullat” tona mbi çfarë do të thotë të jesh i mirë, i suksesshëm, apo tërheqës. Kjo sigurisht, na mbrujt për të dështuar dukë qënë se ne në mënyrë të pashmangshme do ta thyejmë një (ose ndoshta të gjitha) nga keto rregulla të vet-caktuara. Perfeksionizmi-përpjekja për të arritur drejtesimin prej veprave sipas vetë standartit tonë-largohet tej kur përballet me ungjillin.

“nëse të qënurit ‘e dobët’ është mirë, të jesh ‘më e dobët’ është akoma më mirë” thërret xhelati i brendshëm. Zakonet “Spartane” të të ngrënit dhe të regjimeve ushtrimore mund të marrin një jetë te tyren.

Vazhdimi i historisë së fitores në Krshtin

Gratë me çrregullime në të ngrënë janë tejet perfeksioniste si natyra. Çfarë “vepra të ligjit” krijojnë ato per veten, dhe si mund t’i këshillojmë ato? Ne do ta trajtojmë perfeksionizmin, dhe si të tregosh hir besimtareve anoreksike dhe bulimike në pjesën 2.

Bashkoju bisedës

Kur trajtojmë vështirësitë e çrregullimeve në të ngrënë , qofshin këto në jetën tënde ose të subjektit të këshilluar, si mund të na ndihmonte të dallojmë mendësinë e gabuar dhe “idhujtarinë” pas çrregullimeve në të ngrënë?

Gospel Grace for the Eating-Disordered Woman, Part 2 (from Biblical Counseling Coalition)

Gospel Grace for the Eating-Disordered Woman, Part 2

Marie Notcheva May 5, 2015

A Word from Your BCC Team: You’re reading Part 2 of a two-part BCC Grace & Truth blog miniseries on eating disorders by Marie Notcheva. In the first part of this series, we considered the faulty thinking and “idolatry” behind eating disorders. In the second, we will consider some gospel-centered differences in how to counsel anorexic and bulimic women. You can read Part 1 here.

Accepted by Grace

In her book, Good News for Weary Women, Elyse Fitzpatrick draws an interesting parallel between extra-biblical advice Christian women receive on how to be “godly” and the Galatians whom Paul was chiding for adding rules onto faith in Christ. Fitzpatrick correctly points out that trying to live up to our own standards in an attempt to make ourselves “acceptable” to God will lead to guilt, failure, and self-condemnation.

Some of the examples of guilt-inducing, unwritten “rules” for Christian women include the pressure to homeschool, teach Sunday school, and feed the family organic, home-cooked meals regularly. All of these are good practices but are neither biblical commands nor do they gain us “points” with the Lord. The point Fitzpatrick is making is that when we (women) add additional burdens to our “self-improvement” lists, we are putting ourselves back under the “bondage of the Law,” attempting to make ourselves look “okay in our own eyes” and denying our need for grace.

For an anorexic or bulimic woman, the bondage to her self-imposed rules and rituals is exponentially worse. “Allowed” foods become progressively fewer, mandatory exercise regimes become longer and more arduous, and calorie intake drops to starvation levels.

For a bulimic, eating “too much” (even by one bite) causes her to justify an all-out binge: “I’ve already blown it now…I may as well go all in.” This all-or-nothing thinking leaves no room for grace; the woman feels dirty, weak and guilty when she “fails.” Former anorexic, Michelle Myers, wrote of being struck by a friend’s words when she was most stuck in her sin:  “God loves you just as much whether or not you work out.” Being no less “worthy” by skipping a workout or eating carbs is a difficult concept for an eating disordered counselee to grasp and is a very concrete example of where she needs to apply the gospel in her daily life.

Differences in Counseling Anorexic and Bulimic Clients

When discussing the young woman’s “rules” and what she feels may be gained by keeping them, you may encounter many different responses according to how deeply entrenched her eating-disordered behavior is. Also, be aware that anorexics generally are more difficult counseling cases than bulimics for a number of reasons:

• They are often (but not always) more medically fragile; doing the hard work of biblical change may require more energy than they have.
• The level of self-deception is greater in anorexia.
• Fear of food and the idolatry of thinness has become all-consuming. Anorexics often begin counseling with little hope of being transformed.

If you are counseling a young woman who has been clinically diagnosed with anorexia nervosa (meaning she is at least 20% below her ideal body weight), I would strongly suggest you require she be monitored at least weekly by a physician and have labs drawn regularly. Electrolyte imbalances are common among both anorexics and bulimics, but the risk of cardiac or renal failure is greater in severe anorexia.

Secondly, be prepared for pushback from the anorexic counselee when trying to get her to see her behavior as “sin.” This is one of the biggest differences I have noticed in counseling young women with eating disorders: a bulimic counselee already knows her behavior is wrong and self-destructive, and she is typically ashamed of her “loss of control.” An anorexic, by contrast, often feels empowered by restricting. She believes her rigid behavior is the epitome of “healthy,” justifies it as “self-discipline,” and feels revulsion for being a normal weight (which in her eyes is “fat”). When she looks in the mirror, no matter how emaciated she may be, she sees an obese person looking back at her. A bulimic may have an idolatrous view of weight (wanting to be thin so badly she is willing to sin in order to obtain it), but typically her weight is close to normal and self-image is not quite so skewed.

The anorexic takes great pride in her “law-keeping”—it has become her identity. The desire to be thin at all costs takes over—to the point where her fear of food has become irrational. The progressive nature of anorexia nervosa leaves the counselee literally afraid to swallow food.

Besides helping her counter these fears biblically, I require anorexic counselees to see a nutritionist (assuming they are outpatient) and strongly encourage it for bulimics. Meeting with a dietician helps the anorexic gain confidence in consuming what her body needs nutritionally, while countering the lies she has internalized with you, the biblical counselor.

As a rule, I do not ask either anorexic or bulimic counselees to keep food diaries—although a dietician may require it. Writing down everything she eats focuses undue attention on the food itself, rather than on uncovering her heart motivations and renewing her mind.

Giving Hope and Teaching Her to Treasure Christ

However your counselee’s eating disordered behavior manifests, giving hope in the first session is crucial. She likely will have internalized a lot of myths about eating disorders from “pop psychology,” such as “You’re never fully recovered; always in recovery.” Contrast this with 1 Corinthians 6:11 where Paul admonished former gluttons, drunkards, homosexuals, and others “addicted” to their sin that they have been “washed…sanctified…and justified in the name of the Lord Jesus.” Help her to see that she is using food in a way that God did not intend it and that she is harming the body He gave her to serve and honor Him.

A similarity between anorexia and bulimia is that in both disorders the behavior is serving as a “false savior”—they make the sufferer feel better (temporarily) so stopping is hard. When comfort and thinness are her top priorities, her mind is not “set on things above” (as we saw in Part 1), and her heart is drawn to herself (Matthew 6:21). To be transformed, she must learn to renew her mind with God’s Word and turn her heart to Christ (Romans 12:1-3; 2 Corinthians 3:18). As in all life-dominating sin, the believer must learn to see Jesus Christ as more beautiful and desirable than her “idol.” Your task is to help her discern what His immediate will is for her life (a transformed mind, health, restoring food to its proper, life-sustaining place) and to trust God and those He has given her to help her (Proverbs 3:6).

Facing Temptation

Overcoming an eating disorder is not easy, even for a Christian who sincerely desires to follow Christ. Women may often be fearful of revealing their “secret” to anyone when they first come to you, ashamed of their behavior, and desperately wanting to stop but terrified that God’s Word will not be “enough,” and they will not be able to turn from their eating disorder.

Be prepared to re-visit the gospel (the Person and work of Jesus Christ on their behalf) many times and to demonstrate, scripturally, grace for each failure (Luke 17:4 is a powerful verse for addictive sin, as is Romans 7). Teach her to turn to Christ for help and comfort in times of struggle (Hebrews 4:14-16; 1 Peter 5:6-7; Matthew 11:28-30). Each time she is able to turn to God in her moment of weakness and resist the temptation to restrict or purge, she will gain confidence and come to see herself as waging a spiritual victory.

Healing in Body, Mind, and Spirit

Once the counselee has begun to eat regular, healthy meals and develop new patterns of thinking, the urge to restrict or purge tends to subside within a couple of months. The anorexic has now faced her greatest fear—gaining weight—and sees an improvement in health. The weight gain will usually plateau relatively soon, but insist that she stick to her “maintenance” meal plan as part of her homework assignment. See chapter 13 (“Practical Considerations”) of my book, Redeemed from the Pit: Biblical Repentance and Restoration from the bondage of Eating Disorders.

A bulimic finds her intense cravings subsiding as her mind is restored, partly because she is retaining the nutrition her body desperately sought. Her energy and concentration dramatically improves, almost as soon as she stops purging, as her blood sugar is no longer spiking wildly every few hours. Emotionally, anorexics and bulimics tend to be on a much more even keel once their eating normalizes, and do not find themselves fixating nearly so often on food.

It is tremendously encouraging, both for the woman overcoming an eating disorder and for the counselor, to see the transformation take place as she learns to fix her eyes on Christ and permanently leave her bondage at the foot of the cross.

Join the Conversation

When addressing struggles with eating disorders, either in your own life or in your counselees, how can you apply the gospel of Christ’s grace?